Glanerbrug-grens-1918-76e52a65.jpg
Glanerbrug grensovergang.
Het onvriendelijke hek sluit voor ons de hele brug af. De aarden wal moet in 1914 van onze kant enige dekking bieden voor "als het eens gebeuren mocht". In hoeverre deze "versperringen" ooit betekenis zouden hebben is onduidelijk, evenals de zogenaamde putringen die er in 1940 lagen. De nodige borden met opschriften duiden er op dat ongewenste grensoverschrijdingen hier niet mogelijk zijn, althans tussen 1914 en 1918. Diverse stellages, gebouwtjes en loketten hebben dit overigens altijd in de belangstelling staande punt ontsierd. In onze tijd van Euregio-samenwerking is de grenspost uitgegroeid tot een van de belangrijkste; met een openstelling gedurende vierentwintig uur, Nu anno 2020 is er geen grens meer.
De grensovergang in 1918 aan het eind van 1e Wo. Er is een barricade opgeworpen. Tot voor de oorlog was er geen echte grensbewaking die kwam er in de 1e Wo. Opvallend zijn de tramrail links dit was dus echt het eindpunt van de tram.
Duitsch-Hollandsche grens. Glanerbrug. De afzetting met twee aarden wallen is nu bijna compleet. Om het verkeer nog enigszins, zij het slingerend, doorgang te verlenen, is de tweede wal aan de andere zijde van de straat op een paar meter afstand aangelegd. Met de van de hazen bekende zig-zag beweging kunnen vluchtelingen eventueel nog ontkomen, tegelijkertijd dekking zoekend achter de versperringen. De ervaringen van de loopgravenoorlog, tot in onze contreien doorgedrongen via de kranten en via ooggetuigeverslagen van dienstplichtigen uit het grensgebied die het er "goed" afbrachten, willen hier toegepast worden. Het neutrale Nederland meende zich op deze wijze te kunnen vrijwaren tegen een mogelijke herhaling van het Belgische drama.